گونه های خرچگ منزوی به چند گروه تقسیم می شوند؟
خرچنگ منزوی، از رده ی سخت پوستان است که خانه ی خود را به همراه خود حمل می کند. آنها، صدف هایی را بر روی پشت خود حمل می کنند، تا در آن زندگی کنند.
خرچنگ منزوی با حیوانات دیگر در رده سخت پوستان، تفاوت دارد؛ زیرا بخشی از بدن آن، فاقد پوسته سخت است. شکم آنها نرم و محافظت نشده است و این باعث می شود آنها در مقابل شکارچیان آسیب پذیر باشند. خوشبختانه، این موجودات می توانند شکم نرم خود را درون پوسته موجودات دیگر پنهان کنند. انتهای شکم آنها به گونه ای است که می تواند بپیچد و درون پوسته حلزون جا بگیرد.
گونه های خرچنگ منزوی
خرچنگ های منزوی، موجودات جالب و سرسختی هستند که در شکل ها و اندازه های متنوعی یافت می شوند. خرچنگ منزوی را می توان به دو گروه مجزا تقسیم کرد: زمینی و دریایی. برخی از گونه های خرچنگ منزوی، زندگی زمینی را تجربه می کنند؛ به این معنی که آنها کاملاً در خشکی زندگی می کنند. گروه دیگر، زندگی دریایی را تجربه می کنند؛ به این معنی که آنها در آب شور زندگی می کنند. البته، یک گونه واحد از این خرچنگ ها وجود دارد که در آب شیرین زندگی می کنند.
زیستگاه خرچنگ منزوی
گونه ی زمینی خرچنگ های منزوی، در مناطق گرمسیری زندگی می کنند. آنها برای مرطوب نگه داشتن آبشش ها، نیاز به دسترسی مکرر به آب شیرین یا شور دارند. بدون دسترسی به آب، آنها قادر به تولید مثل و حتی زنده ماندن در دوره های طولانی نیستند. خرچنگ های دریایی، عمر خود را در دریا می گذرانند. آنها معمولاً در هر نقطه، از آب های کم عمق گرفته تا اعماق اقیانوس، یافت می شوند.
غذای خرچنگ منزوی
گونه های زمینی خرچنگ منزوی، همه چیز خوار هستند. آنها معمولاً هویج، میوه، سبزیجات و اصولا هر چیزی که بتوانند در پنجه خود بگیرند، می خورند. خرچنگ های منزوی دریایی نیز همه چیز خوار هستند. بسته به نوع آنها، بعضی از آنها، ازجلبک یا لاشه سایر آبزیان تغذیه می کنند.
رفتار خرچنگ منزوی
خرچنگ های منزوی، موجودات اجتماعی هستند و زندگی در نزدیکی سایر خرچنگ ها را ترجیح می دهند. آنها شاخک های خود را به حرکت درمی آورند و پاهای خود را تکان می دهند تا با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. این خرچنگها اغلب در گروه هایی جمع می شوند.
خرچنگ منزوی و انسان ها
حیات وحش حیوانات، گاها توسط انسان ها آسیب می پذیرد. تخریب و آلودگی زیستگاه های طبیعی، همچنین جمع آوری صدف ها، آنها را در معرض خطر قرار می دهد. پلاستیک های رها شده، می تواند آنها را هنگام جستجو برای صدف، به خطا انداخته و در مقابل شکارچیان آسیب پذیر کند. بنابراین، انسان ها ممکن است بطور غیرمستقیم روی بقای گونه های خرچنگ منزوی تأثیر بگذارند.